Na linii ognia

    Starość wybitnie nie udała się Panu Bogu a „we all read dead people” jak głosi napis na Głównej Księgarni Naukowej na Podwalu. W końcu jesteśmy tu na chwile, nic nie jest wieczne a frytki z maka są z ziemniaków- bla, bla, bla jeden, wielki wypierdzony z dupy bełkot, dla usprawiedliwienia zapierdalającego czasu i pocieszenia się trochę, że to ostatnia porcja tych skurwiałek pod złotymi łukami a od jutra obietnica ciśnięcia Chodakowskiej do końca swojego żywota. 
Marzeniem moim jest starzeć się z kimś równo, wiadomo najlepiej z jakimś mężczyzną w moim wypadku. Typem, który za 30 lat weźmie w dłonie moją skiereszowaną zmarszczkami twarz i powie, że nadal zajebista ze mnie dupa. Gościem dla którego będę goliła cipkę mimo upływających dni a on nie utraci poczucia humoru nawet jeżeli już mu nic nie drygnie, to niech mnie chociaż bawi.

Chciałabym zwolnienia tempa, spokojnego zasiadania do porannej kawusi i lodzika. Do dojrzałej, nieskrepowanej namiętności zbudowanej na latach wspólnych planów, zwad, niewyniesionych śmieci, odkurzających się sobót, leniwych niedzieli  i łez.

Pierdolenie, bo będąc samotną  wyspą na morzach krakowskiego clubbingu, gdzie jedynymi przyjaciółmi pozostają banieczka wiśniówki i paczka Malborasów a najbliższym portem zdają się być tańcbudy na Floriańskiej i Szewskiej, gdzie co tydzień oglądam tych samych naprężających się samców, widmo starości jakiejkolwiek i z kimkolwiek ginie, jak gołębie w krakowskim smogu.

                      Pyły zawieszone, myślenie zablokowane, kark napięty, normy  jakości, brak moralności, stężenia zanieczyszczenia, gówno w płucach, siano w głowie i ogólnie bagno straszne.  Jakbym mogła to bym się powiesiła na własnych jajach.

Jest ciężko.  

Każdy weekend to nadzieja na miłe towarzystwo bez konieczności ruchania w dupe. Liczysz na  popatrzenie sobie w oczy i oczekujesz na ucisk w dołku. Jednak, jedyne co mnie, ciśnie to pęcherz, stojąc w kolejce po zapsa na Kaziku.

Ewentualnie, powrót do domu z kimś  i możliwość chociaż bez krępacji, po pijackim sexie zjedzenia wspólnego śniadania, gdzie pomiędzy kawą a kanapką z żółtym serem nie padnie pytanie: „a może jeszcze chociaż go raz poliżesz?”. I wtedy zastanawiasz się gdzie popełniłaś błąd?( że może lepiej byłoby iść na pielgrzymkę do Częstochowy i zawierzyć Bogu, spotkanie tego jedynego niż szwędać się nocami po Krakowskim Rynku i okolicach. ) Myślisz, że upadasz po raz kolejny, ale nie ma Weroniki i żaden Szymon Ci nie pomoże, nawet wołanie, że chcesz od mamy jest bezsensu. Mdli Cię od wczorajszej wódki masz kapcia w ryju. Masz też poczucie, że ucierpiało nie tylko Twoje ciało kiedy to czułaś, że możesz przerobić cały podręcznik Kamasutry z obcym gościem w jedną noc ale boli Cię gdzieś w środku siebie, że do pozbierania jest, coś więcej niż tylko ubrania i zużyte prezerwatywy, frywolnie porozrzucane po całym mieszkaniu.

Psychika?

Godność?

Poczucie własnej wartości?

Bullshit, jeden wielki jak sanktuarium w Łagiewnikach!

Wkurwia Cię po prostu fakt, że to jednak nie książę z bajki, że nie jest elokwentny jak poprzedniej nocy, że źle miesza herbatę, ma krzywego fiuta,  że daje sobie 10/10, kiedy Ty ledwo podnosisz tabliczkę z 5/10, że nie zapytał czy skoczyć po bułki i Ibuprom albo po prostu czy może „lepiej już pójdę do domu”.

Wiadomo klasyczne oczekiwania vs. rzeczywistość. Konieczność podniesienia, opuszczonych z bezsilności rąk i wskazania drzwi, powiedzenia dziękuje i wmówienie sobie, że „jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie” Moja kumpela jakiś czas po nieudanej randce, kiedy spotkała delikwenta przy pieczywie czy nabiale w Teskaczu usłyszała: ”aaaaaa to Ty byłaś tą Panią która szukała pazia do zabawiania”. I podejrzewam, że to  jest największy błąd, chcemy się bawić ale nie czuć, że ktoś nami pogrywa, że jesteśmy pacynką skonstruowaną dla cudzej przyjemności. Każdy chce w kontrolowany sposób, pozwalać wchodzić sobie na głowę.

Kobiety też mają potrzeby i nie powiem, że nie, ale sex w wielu wypadkach załatwia nam potrzebę bliskości, jaką inni czerpią w długodystansowych relacjach. Szanuje długodystansowców, marzę, żeby dołączyć do ich grupy na fejsie, umawiać się na podwójne randki, „psiapsiółkować” jak to mój chłop nie opuszcza deski w kiblu. Póki co „samotność to, taka straszna trwoga” i zmiana statusu na profilach społecznościowych mi nie grozi. Mimo wszystko lubię siebie. Lubię flirt, w szczególności taki nieoczywisty, subtelny i intelektualny ale to nie oznacza, że nie chce, żeby mnie ktoś zruchał jak szmatę. Jeżeli przestanę wierzyć, że są na tym świecie wartościowi mężczyźni, to jak bym odebrała dziecku wiarę w Świętego Mikołaja zanim ukończyło 5 lat.

Kiedyś jeden z moich kumpli powiedział mi, że lepiej zamiast marzeń mieć cele.

I tego się trzymajmy.

Cel, pal, ognia.